வாசிப்பு – ஏன்? எதற்கு? எப்படி?

இந்த வருடத்தில் இரண்டாவதாக படித்த புத்தகம் இது – செல்வேந்திரன் எழுதிய “வாசிப்பது எப்படி”.

ஒரு புத்தக மதிப்பாய்வு

வாசிப்பு பழக்கம் ஏன் அவசியம்? எப்படி வாசிப்பது? எப்படி வாசிப்பை வாழ்வில் ஒரு அங்கமாக மாற்றிக் கொள்வது?

“வாசிப்பு பழக்கம் ஏன் அவசியம்? எப்படி வாசிப்பது? எப்படி வாசிப்பை வாழ்வில் ஒரு அங்கமாக மாற்றிக் கொள்வது?” போன்ற கேள்விகளை எழுப்பி பதில் கூறும் புத்தகமே இது. பள்ளி மற்றும் கல்லூரி மாணவர்களுக்காக எழுதப்பட்டாலும் வாசிப்பை பழகிக் கொள்ள விரும்பும் எவரும், அல்லது இழந்த பழக்கத்தை புதுப்பித்துக் கொள்ள விரும்பும் எவரும் இந்த புத்தகத்தை படிக்கலாம். நேற்று பிக் பாஸ் நிகழிச்சியில் கமல் இந்த புத்தகத்தை பரிந்துரை செய்தார். நிகழ்ச்சியின்போதே (நிகழ்ச்சி அவ்வளவு சுவாரசியமாக இல்லை!) கிண்டிலில் தரவிறக்கம் செய்து படிக்க தொடங்கினேன். பிரைம் வாடிக்கையாளர்கள் அமேசான் பிரைம் ரீடிங்கில் இந்த புத்தகம் இரவல் வாங்கி படிக்கலாம. சிறிய புத்தகம்தான். இரண்டு மூன்று மணிநேரத்தில் படித்து விடலாம். கடுகு சிறுத்தாலும் காரம் குறையாது என்பதற்கேற்ப சிறிய புத்தகமே எனினும் பல ஆழமான கருத்துகளை கொண்டுள்ளது.

ஏன் வாசிக்க வேண்டும்?

வாசிப்பின்மை ஒரு உலகளாவிய சமூக பிரச்சினை என்கிறார் செல்வேந்திரன். அவர் பகிரும் சில தகவல்கள் ஆச்சிரியமும், அதிச்சியும், கவலையும் அளிக்கிறது. “தமிழகத்தின் ஆளுநர் யார்? இந்தியாவின் குடியரசு தலைவர் யார்?” இந்த கேள்விகளுக்கு பெரும்பான்மையான கல்லூரி மாணவர்களுக்கு பதில் தெரியவில்லை என்கிறார். சில கல்லூரி ஆசிரியர்களுக்கு கூட! மேலும் “2 சதவீதத்திற்கும் குறைவான மாணவர்களே தங்களது பாடத்தைத் தாண்டி நாளிதழ்களோ அல்லது அன்றாடம் தொலைக்காட்சிச் செய்திகளோ பார்ப்பவர்கள். ஒரு சதவீதம் பேர்தான் வருடத்திற்கு ஒரு புத்தகமேனும் வாசிப்பவர்கள்.” இதனால் என்ன பிரச்சினை? செல்வேந்திரன் பதில் கூறுகிறார் – “தான் வாழும் உலகைப் பற்றி, தன்னைச் சுற்றி நிகழ்வன பற்றி, திணிக்கப்படும் அரசியலைப் பற்றி, யார் முடிவெடுக்கிறார்கள், யார் பலன் பெறுகிறார்கள், ஏன் இப்படி நிகழ்கிறது, நம்முடைய பங்களிப்பு என்ன, நாம் செய்யக்கூடாதவை எவை என எதைப்பற்றியும் ஒரு துளி அறிவில்லாதவர்களை வைத்துக்கொண்டு இந்தச் சமூகம் எந்தப் பாதையில் பயணிக்கும்?”

“தான் வாழும் உலகைப் பற்றி, தன்னைச் சுற்றி நிகழ்வன பற்றி, திணிக்கப்படும் அரசியலைப் பற்றி, யார் முடிவெடுக்கிறார்கள், யார் பலன் பெறுகிறார்கள், ஏன் இப்படி நிகழ்கிறது, நம்முடைய பங்களிப்பு என்ன, நாம் செய்யக்கூடாதவை எவை என எதைப்பற்றியும் ஒரு துளி அறிவில்லாதவர்களை வைத்துக்கொண்டு இந்தச் சமூகம் எந்தப் பாதையில் பயணிக்கும்?”

அறியாமையே எல்லா சமூக இழிவுகளுக்கும் அடிப்படை காரணம். இது உண்மைதான். இன்றைய உலகில் சத்தியமான உண்மை! சில நாட்கள்களுக்கு முன் எனக்கு வாட்ஸாப்ப் பகிர்வு ஒன்று வந்தது. “போப்பாண்டவர் கைது செய்யப்பட்டார்” என்றது. படித்த மாத்திரத்தில் கண்டிப்பாக இது ஒரு பொய் என்று விளங்கிக்கொண்டேன். ஆனால் இது ஏன் பகிரப்படுகிறது? பலரும் இதை சில கணங்களாவது நம்புகிறார்கள் என்பதனால்தானே! சமூக வலைத்தளங்கள்தான் உண்மையான வெப்பஅன்ஸ் ஆப் மாஸ் டெஸ்ட்ருக்ஷன்! போலி செய்திகள் ஒரு அபாயம் மட்டுமே. உலகமெங்கும் தேசம்ரீதியாக, மதரீதியாக, மொழிரீதியாக, தர்க்கரீதியாக, அரசியல்ரீதியாக பிளவுகள் விரிந்துகொண்டே வரும் காலம் இது. சமூக வலைத்தளங்கள் இதனை இன்னும் வேகமாக்குகிறது. “எக்கோ சேம்பேர்” என்பார்கள். “எதிரொலி கூடம்” என்று பொருள். அதாவது நமக்கு உடன்பாடான கருத்துக்களையே நமது சமூக வலைத்தளங்களில் நாம் எதிர்கொள்வோம். உங்களது வாட்ஸாப்ப், முகநூல் திறந்து பாருங்கள். உங்களுக்கு உடன்பாடான அரசியல் கருத்துகளை கொண்ட பகிர்வுகள் மேலோங்கி இருக்கும். உங்கள் அபிமான நடிகர், பாடகர் சம்பந்தமான செய்திகளே உங்களை வரவேற்கும். இப்படிப்பட்ட சூழலில் பல விதமான புத்தகங்களை வாசிப்பதன் மூலமே நாம் நம்மையும், நம் வரும்காலத்தையும் காத்துக்கொள்ள முடியும்.

இரண்டாவதாக வாசிப்பு பொருளாதார பலன்களை அளிக்கும், வேலைவாய்ப்பில் முன்னேற உதவும் என்கிறார் ஆசிரியர். இதுவும் உண்மைதான். நான் இன்று இருக்கும் இடத்திற்கு என்னை அழைத்து வந்ததில் என் வாசிப்பு ஒரு முக்கிய பங்காற்றிருக்கிறது. என்னை வாசிப்பிற்கு அறிமுகம் செய்தவர் எனது அம்மா. அவர் வாழ்க்கையில் எந்த புத்தகமும் படித்திருக்க மாட்டார். அதனால்தான் என்னை படிக்கச்செய்தார். ஆனால் இன்னொரு முக்கிய காரணம் – அவர் நான் தெருவிலோ, விளையாட்டு திடலிலோ, வேறு வீட்டிருக்கோ சென்று விளையாடுவதை பெரிதும் விரும்பவில்லை! என் பொழுதுபோக்க என்னை ஒரு வாடகை புத்தக நிலையத்தில் சேர்த்து விட்டார். கந்தன் வாடகை புத்தக நிலையம்.

Image source: The Frizzy Freak Blog: FOR THE LOVE OF READING

வாரம் ஒரு முறை கூட்டிச்செல்வார். ஒரு வாரத்திற்க்கான புத்தகங்களை வாங்கி கொண்டு வருவேன். Enid Blyton தொடங்கி Hardy Boys, Jeffrey Archer, Fredrick Forsyth என பல புத்தங்களை படிக்க தொடங்கினேன். பொறியியல் கல்லூரியில் புனைவுகளை தாண்டி படிக்க ஆரம்பித்தேன். Lee Iacoccaவின் சுயசரிதை நான் படித்த முதல் மேலாண்மை சம்பந்தப்பட்ட புத்தகம். இந்த வாசிப்பு நான் மேலாண்மை படிக்க விண்ணப்பிக்கும்போது உதவியது. ஆறு கல்லூரிகளின் நேர்காணலில் பங்கு கொண்டேன். ஆறிலும் புத்தங்கள் பற்றியே பல நிமிடங்கள் பேசி இருப்பேன். ஆறிலும் அனுமதி கிடைத்தது. ஏழாவது நேர்காணல் முனைவர் படிப்பிற்கானது. அதிலும் நான் படித்த Competing for the Future, The Fortune at the Bottom of the Pyramid என்ற புத்தகங்கள் கை கொடுத்தது.

“புத்தகங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் நம்மை உள்ளிழுத்துக்கொள்ளும். அதற்குரிய பொறுமையையும் மரியாதையையும் நாம் புத்தகங்களுக்கு வழங்க வேண்டும்.”

சில வருடங்களாக படிப்பது குறைந்து விட்டது. வேலையே பாதி படிப்பதுதான் என்பதும், வேலை சுமையினாலும், வேலை தாண்டி படிப்பது குறைந்து விட்டது. ஆனால், இவை எல்லாம் வெறும் சாக்குகளே! உண்மை காரணம் – ஸ்மார்ட் (?) போன் தான்! “ஓரொரு நிமிடமும் பரபரப்பு கூட்டும் சமூக வலைதளங்களுக்குப் பழகிய ஒருவர் புத்தகங்களைப் பொறுமையாக வாசித்தல் இயலாத காரியம். அடுத்தத் தெருவில் ஆடல் பாடல் நிகழும்போது ஒருவன் வீட்டில் அமர்ந்து பாராயணம் செய்ய முடியுமா என்ன?” என்று சரியாக கூறுகிறார் செல்வேந்திரன். காணொளி (வீடியோ) பார்த்து மட்டும் அறிவை வளர்த்துக்கொள்ள முடியாது என்கிறார். காணொளி நமது கற்பனையை கட்டுப்படுத்தும். முழு கவனத்தையும் ஈர்க்காது. ஆழமான புரிதலை தராது. புத்தகங்களுக்கீடான பரவசத்தை ஏற்படுத்தாது. இந்த புத்தகத்திலேயே ஒரு சிறப்பான வாக்கியம் இது – “புத்தகங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் நம்மை உள்ளிழுத்துக்கொள்ளும். அதற்குரிய பொறுமையையும் மரியாதையையும் நாம் புத்தகங்களுக்கு வழங்க வேண்டும்.” மற்றோன்று – “கடுமையான உடற்பயிற்சிகளை மேற்கொள்ள கடும் ‘வில் பவர்’ (மன உறுதி) தேவை என்பார்கள். ஆனால் வாசிப்பு விஷயத்தில் ‘வில் பவர்’ போதாது. ‘லவ் பவர்’ வேண்டும்.”

எப்படி வாசிக்க வேண்டும்?

“வாசகனின் முதன்மையான கடமை வாசிப்பதே. திறந்த உள்ளத்துடன். இரண்டாவது தன் சூழலை வாசிப்பை நோக்கித் திருப்புதல்.” “ஒருநாளின் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் நீங்கள் தீர்மானித்த செயலை மட்டுமே தொடர்ச்சியாக செய்வதன் பலன்கள் அபரிமிதமானவை. உதாரணமாக, நீங்கள் தினமும் காலை 7 மணி முதல் 7: 30 வரை 30 நிமிடங்கள் வாசிக்க மட்டுமே ஒதுக்கி புத்தகம் படிக்கத் துவங்கினீர்கள் என்றால் ஓராண்டுக்கு குறைந்தது 12000 பக்கங்கள் வாசிக்க முடியும். சுமார் 200 பக்க அளவுள்ள 65 நூல்களை வாசிக்க முடியும். தொடர்ச்சியான சாதகத்தின் மந்திர சக்தி.” என்கிறார் செல்வேந்திரன். இதை தவிர சில நல்ல நடைமுறை குறிப்புகளும் தருகிறார்.

செல்வேந்திரன் சாத்தான்குளத்தில் பிறந்தவர். தொலைதூர கல்வி திட்டத்தில் அரசியல் அறிவியல் பட்டம் பெற்றவர். கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக தி ஹிந்து குழுமத்தில் விற்பனை விநியோகப் பிரிவில் பணியாற்றுகிறார்.

புத்தகத்தின் இறுதி பக்கங்களில் இதை சொல்கிறார் அவர் –“நீங்கள் நல்ல வாசகன் எனில் இன்னொருவனை வாசிக்கச் சொல்லாதீர்கள். வாசித்ததைச் சொல்லுங்கள். போதும்.” ஏன் இந்த நீளமான பதிவு என்பது இப்போது விளங்கும்!

A true spy story that no fiction can match!

Wish you all a very happy, healthy and blessed New Year!

I am trying to get back to reading and writing consistently with this book review. Let us see whether I can sustain this first week enthusiasm for the rest of the year!

Image Source: Google Images

This is a the story of a true spy – Oleg Gordievsky – that is thrilling than any fiction you can read!

Born into an elite Soviet KGB family, Oleg Gordievsky turned double agent for the British in the mid-seventies. For nearly a decade, he passed on critical information on the strategy and thinking of Kremlin to U.K. And in 1985, he managed what was impossible till that time – escape from the Moscow to U.K. through an exfiltration exercise organized by MI6 under the very noses of KGB.

Gordievsky’s intel played a key role in preventing the Third (Last?) World War! We all are well aware of the Cuban Missile Crisis of the 1960s. I learnt from the book that the world was in a similar state in late 1983, when the aggressive rhetoric of U.S. President Ronald Raegan and a planned NATO war exercise combined to feed into the paranoia of Soviet leader Yuri Andropov. He was convinced for some years now that the West will launch a nuclear first strike against the USSR. Andropov wanted to preempt the U.S.! The intel provided by Gordievsky on the thinking of the Soviet leadership convinced U.K. Prime Minister Margaret Thatcher to convince Raegan to tone down his rhetoric and some parts of the planned war exercise was dropped. Gordievsky continued to provide inputs on the thinking process of Soviet leadership to Thatcher who used it her meetings with Mikhail Gorbachev in the years leading to the dissolution of the USSR.  In 1985, Gordievsky realized his time is up and he could be arrested any moment. MI6 initiated Operation Pimlico to extract him. This operation put in place years ago is explained in the last part of the book and is one of the most thrilling stories you can read. The operation clearly brings out how successful spy craft requires high degrees of patience, persistence and pluck.

The book details Gordievsky’s early days, family background, his recruitment by MI6 and his eventual escape from the Soviet Union. What makes one betray one’s nation? It is either money, coercion, vengeance, ideology or a combination of these. In Gordievsky’s case, ideology was the main driver. He despised the totalitarian Communist regime and saw it as damaging to the people of the country. The book describes how Gordievsky’s exposure to the West through his diplomatic positions, Russia’s aggressive military action against the uprising in Czhekoslovekia, the construction of the Berlin Wall and his family background (his grandmother secretly continued to practice Christianity) all combined to take a decision to turn against the communist government in his country.

Gordievsky is the ‘spy’ in the title of the book. The ‘traitor’ refers to the CIA double agent Aldrich Ames who identified Gordievsky as the mole to the KGB. Ames was driven by money rather than ideology. At one point in the book when the author compares the spy and traitor, he observes that Ames would never have wanted to settle in the USSR (he is in a US prison now). The book however does not offer much on the thinking and career of Ames as much as it talks about Gordievksy despite giving the ‘traitor’ equal standing in its title.

Oleg Gordievsky in 1995; Source – www. thetimes.co.uk

I found the book through the recommendation of Bill Gates in his blog. Gates writes:

Given the pure cost (in dollars and lives) of running intelligence operations, it can be tempting to wonder whether the benefits are worth it. But the Gordievsky case shows that the payoff can be enormous—maybe even world saving. I’m glad I read this remarkable profile in courage.”

Gordievsky’s story makes one ask:

What drives us? Do we have an ideology? If so, do we have the conviction to risk ourselves (in Gordievsky’s case he risked his life itself!) to follow it through?

Don’t wait for a strong opposition! It is YOU! It is US!

A long bitterly fought election is over and the incumbent government is voted back with increased majority. As much as I wished an alternative outcome, a mandate is a mandate and one needs to accept that. The government is for all, whether one has voted for it or not. One needs to support when it makes constructive decisions and one needs to make it accountable when it strays off.

Several people – Congress supporters, BJP opposers, neutral people who favor strengthening of democracy including even some of the BJP supporters – has hoped a stronger opposition to emerge in the next five years to keep government accountable and have a more spirited contest in 2024.

‘Will the Congress throw away the dynasty and have a revival?’ ‘Will another alternative emerge?’, they wonder.

I say – ‘Don’t wait for a strong opposition party to emerge! The real opposition in a democracy is the people – You and Us!’

If you truly want democracy in India grow from strength to strength:

• Raise your voice and express your concern whenever the Government takes actions that undermine already weakened institutions such as the office of the Governors, the Parliament, CBI, CAG, Supreme Court, Election Commission etc.
• Hold these institutions to account when they stray off their mandates and act in a partisan manner, whether under the influence of the Government or any other outside agency.
• Raise your voice and display your displeasure whenever the Government attempts to dilute the provisions of the Right to Information Act.
• Whenever the Government uses its agencies to keep political adversaries in check, call them out. I am not saying that the political adversaries may not be guilty, but raise questions when you see the raids happen but no follow-up action or conviction.
• Dissent is the fountainhead of democracy. Do not let the Government get away by branding dissenters with colourful names. Demand the Government to respond to dissent on specific issues and based on facts. And protect the freedom of the dissenting voices, even if you do not agree with them.
• Whenever the Government takes actions that strong-arm the media or the NGOs – important institutions for an effective democracy – raise your concern. Not all NGOs and media may be non-partisan and some Government actions may well be warranted, but ensure you demand higher threshold of ‘evidence’ from the Government to justify its actions. Do not allow those in Government and its supporters to describe the entire media and NGO with colorful epithets and get away with it.
• Whenever Government uses the people’s money to engage in promotion that tilts the scale in favor of the ruling party in electoral battles, question it.
• Demand transparency.

Whether you are a BJP supporter or not, Congress supporter or not, a supporter of any other party, if you really want a strong democracy and really mean it, do the above, irrespective of who is in power.

Don’t wait for a strong opposition to emerge. The real opposition in a democracy is the people. And our job doesn’t end once we have voted – for or against the winning the party. It is our job to hold government accountable. I would go one step ahead and even argue that if you have voted for the government, the onus is more on you as the government actions gains legitimacy from your vote.

And yes, do not forget to hold the opposition accountable too. If you find the opposition shirking its responsibilities by colluding with the government or remaining silent or disrupting Parliament for no reason, raise your voice against them too. And, if you had voted for the opposition, the onus is more on you to hold them accountable!

Saivam : Delicious as home food

Director Vijay’s new movie ‘Saivam’ (Tamil for Vegetarian) came as a answer to my question which I used to have whenever I came across his recent movies: Where is the director who made Madarasapattinam?

Sans big stars, a simple story and screenplay, and by assembling a group of almost fresh faces, Vijay has come out with a refreshingly beautiful film. The story is about a family getting together for a village festival after a long time. The ever dependable and versatile actor Nasser is the head of the family and is looking forward to see his family come together after three long years. He is also lover of non-vegetarian food, something that we are informed in a very interesting way in the opening sequence of the movie. Sara plays Tamizh, his grand-daughter who lives with him in the village along with her parents. Her father, we are told, is an MBA but chooses to stay back in the village and take care of agriculture. This is one example of the few interesting subtexts in the storyline. In one of the powerful dialogues of the movie her father says to his city living brother (who earlier chided him to move to city for better prospects than agriculture) – “Padikira kuzhandhainga enga irundhalum padikum anne” (Smart kids will learn wherever they study). It is just one small dialogue and the movie moves on. The screenplay doesn’t sag because of this. While the title ‘Saivam’ (Tamil for vegetarian) and the dedication (the movie is dedicated to those who promote vegetarianism) makes it amply clear what the movie’s message is, the message itself comes through the dialogues like the ones mentioned above. (Other reviews of the movie makes the same observation, and I agree)

The family gathers, and we are slowly introduced to the various members of their families and more importantly – their problems. At one point, the family realizes that they have forgotten to keep a promise made to their God – sacrificing a rooster. The rooster, named Pappa (Tamil for baby), is now three years old and is Tamizh’s favourite. It is decided to sacrifice Pappa on the last day of the festival and every member of the family is looking forward to all their problems getting solved. And then the rooster goes missing. The search for the rooster begins. Is Pappa found? Is it sacrificed? And do the problems gets solved? The rest of the movie deals with these questions.

The scenes depicting the search for the rooster should in all total nearly 30 to 40 minutes. Who would have thought that one can make a two hour movie pivot around the search for a rooster! The success of this movie is making this part interesting and engaging. While the rest of the movie and the end is predictable, one never loses interest and enjoys the search.

As with other Vijay’s movies, this too is a treat for the eyes and ears. The Chettinad architecture and landscape provides an excellent background for the visuals. Sung by Singer Unnikrishnan’s daughter Uthara, the Azhage Azhage song is an highlight of the movie.

All the characters, right from Nasser to Sara to the wife of the house servant, have acted really well. The performance of Sara’s cousin (I did not note his name) who comes from Dubai and finds it really difficult to get adjusted to the village life requires special mention.

Vijay’s penchant for getting inspired from other sources comes through in at least a couple of sequences. The scenes depicting the complaint in police station on the missing rooster and bringing in a charlatan to find the rooster (though this one turns out to be a significant move as far as screenplay is concerned) reminds one of similar scenes in Azhagarsaamiyin Kuthirai (replace rooster with a horse!). Nevertheless, this is one of Vijay’s beautiful efforts thus far.

I read in an interview that Vijay said that this movie is close to his heart. The end credits begins with a card that says ‘Naanum ippadi oru sambavathaala thaan saivathuku maarinennu amma sonnanga’ (My mother told me that I changed to vegetarianism because of one such incident) shows how close is this movie to him.

Shallow contempt? No…only deep disappointment!!

In this week’s Mint’s Lounge, Aakar Patel takes head-on Ramachandra Guha on his article on the Prime Minister (Telegraph, December 31 2011) and through him the middle-class’s contempt for the Prime Minister and terms it ‘shallow’. (To be sure, Mr. Guha does not use the word contempt, he only cites disappointment)  Now, I should admit, I was clearly amused when I read Patel’s column and thought if he lived in a different India; and, when I fished out Guha’s article I wondered if he even read the article that he tries to counter point-by-point!!

Patel concludes his column writing: “Perhaps it is obvious that Singh is a disappointment if not a failure and I’m missing something.” Of course, you do Mr. Patel!

For starters, let me clear, I agree with you (and so do Mr. Guha, if you would read his piece carefully) that UPA-1 had not been a disappointment (at least as much not as UPA-2, Mr. Guha may add) at all. RTI, NREGA, and RTE  were indeed long-reaching legislations, whatever qualms one may have on the fine print. And, yes add the Nuclear deal too. So let us be clear much of the disappointment is with respect to the Prime Minister’s second innings. In fact, the electorate that you blame for having dealt a ‘poor’ ”hand” rewarded the incumbent government by returning 65 more of their members to the Parliament and even freed them of the influence of the Left. It was very clear that BJP, the main opposition party, was nowhere in the reckoning for another election any time soon, which meant the Prime Minister was especially on a stronger wicket in his second innings. That he had just stood his ground and won on the Nuclear Deal against much of the reported opposition within his party, and that his party went to polls projecting him as the Prime Minister only added to his strength. And his personal image for probity and integrity in public life was still very much admired. So, his performance in the second innings should be viewed in this light.

However, what followed the high of May 2009 was a gradual downfall which turned into a cascade in 2011. So why did I (a middle class Indian) get disappointed with Dr. Singh and why I agree more with Mr.Guha than you?

Yes, as you write, Dr. Manmohan Singh did ask Mr. Raja to step down, but when??!!! In the face of overwhelming circumstantial evidence, Dr. Singh remained quiet and indecisive! Only when he was left with no choice by the Supreme Court, did he yield.

“I don’t think Singh needs a reporter to tell him that he should be seen on television meeting villagers, as Guha thinks he should. The fact is that he chooses not to. The question is why.” you write. But it is not a question of why! As Prime Minister of the country, he is answerable to the nation, either through the press or the floor of the House, and Dr. Singh has failed to engage either the Press or the Parliament proactively on issues of national importance. At the height of the pressure on his government to act against corruption, he did not offer a convincing reply. His mode of engagement was more damage control in nature and that too in the form of a discussion with select editors under controlled environment.

You list his ‘delivery of taken for granted high growth’ as one his achievement, but may I request you not to show shallow regard for Mr. Narasimha Rao who was as equal a driving force, if not more, as Dr. Singh in setting us on the path of high growth and the successive governments which did not change course. And Dr. Singh has himself agreed recently that he does not have a magic wand to control inflation, at least on one occasion. And when was the last time the industry leaders wrote letters to the government of the day (on whose pleasure their businesses depend day by day) on their deep concerns on the state of economy and governance?

Of course, you do not enjoy the privileges of Mr.Guha in knowing much about the advisers of Dr. Singh. And I should admit, I know even less! (In fact, I had to strain to recall the name of the two advisers). But can’t you see that the political judgment of the government is nowhere! Starting from the Telengana fiasco in 2009 to the way the government handled the IAC movement in 2011 reaching the nadir of its political judgment at the stroke of the new year when the Rajya Sabha was adjourned under chaotic circumstances. And yes, let me add so as to remind you, in between 2009 and 2011, the government vetoed the objection of the Leader of Opposition on the appointment of CVC and tried to bulldoze its way only to be stopped by the Supreme Court (Wonder what was the political compulsion on this issue?).

Now, to a relatively minor but important issue. You write in answer to Mr. Guha’s critique, that Dr. Singh was defeated once in a Lok Sabha election and in turn imply that there is no reason to expect any different result this time. But by that logic, Indira Gandhi should not contested elections, nor should have Kamaraj!

You add that even after winning a Lok Sabha seat, Dr. Singh may continue to draw power from Smt. Sonia Gandhi. This may indeed be true, but at least he would have some show of public approval to strengthen his case. But you miss the big point of Mr.Guha – Smt. Gandhi needs Dr. Singh as much as he needs her power. And in this equation the biggest and may be the only weapon that Dr. Singh had was his integrity.  And that is the weapon he has chosen to disband at the hour he needed it the most! Makes one wonder if he is suffering from a Karna-like curse or whether he has willingly chosen to disarm himself!!

Having said all this, I would not have cared as much if it was an ordinary politician. I would have expected as much. But my disappointment, and so I believe the disappointment of people like Mr. Guha, stems from this fact that I used to respect Dr. Singh much. In a time when almost every politician was corrupt, I respected and adored the rare politician who was known for his integrity in public office. I saw him as one of my own and one of my millions of fellow honest citizens, not the run of the mill politician. I was proud that he was our Prime Minster. And so, when he suddenly turned silent and indecisive on the face of the some of the massive scams in recent memory, it was a shocker.

And I disagree with your inference ‘martyrdom’ is not heroic. Let us not show disregard the sacrifices of those have given up power to uphold their own (and universal) principles and yet continue to serve the people. Let us not dismiss those honest public officials who against enormous odds stand by their principles. The fact is, Dr. Singh could have resigned. He could have served the nation by that very act alone –  by sending a message and by serving an inspiration to the future generations. He could not continued to serve the people even without the office. In fact, his leaving making a noise would have been such a big liability for the party that it may very well have heeded to him. But he chose not to do so.

With each passing day, as his silence and inaction (or late action) grows, the disappointment only grows larger. And makes one wonder, as do Mr.Guha, if Dr. Singh is just clinging to his office. You write rhetorically “To what end does he cling to office?”. But for me the question is not a rhetoric! It is very real. Let me assure you, if at all I get to meet Dr. Singh some day, this is the one question for which I would like to know the answer.